จั๋นตาเป็นสาวเหนือที่ไปทำงานกรุงเทพฯนัยว่าเป็นที่มาของรายได้จากบางอย่างที่เป็นเงินมาก ไม่นานนักจั๋นตาก็กลับมาเยี่ยมบ้านพร้อมกับสีสันบนใบหน้าและเครื่องแต่งกายพร้อมทั้งความร่ำรวย แต่ที่คนอื่นตามไมทันก็คือจั๋นตาพูดแต่ภาษาไทยกลางโดยไม่พูดคำเมืองเลย
วันสุดท้ายก่อนที่จั๋นตาจะกลับจากบ้านนาไปหากินในกรุงเทพฯตามเดิมนั้นจั๋นตาก็ไปซื้อของในตลาด
เพื่อเอาไปฝากเพื่อนร่วมอาชีพของเธอ ครั้งนั้นได้พบเพื่อนเก่าที่เป็นแม่ค้าในตลาดจึงสนทนาประสาเพื่อนเก่าว่า
"อี่จั๋น มึงไปอยู่กรุงเทพฯ แต่งตั๋วงามแต้น่อ" จั๋นตาก็จีบปากตอบไปอย่างภาคภูมิว่า"อุ๊ย ใครๆ ไปอยู่กรุงเทพมีงานทำได้เงินดี ๆ ก็แต่งตัวสวยอย่างนี้ ทั้งนั้นแหละ" สองคนพูดกันอยู่นาน เพื่อนแม่ค้าสังเกตได้ว่าจั๋นตาไม่ยอมพูดคำเมืองเลย จึงพูดว่า "มึงไปอยู่กรุงเทพฯ บ่เมิน มึงลืมคำเมืองหมดแล้วกา กูบ่หันมึงอู้คำเมืองเลย" จั๋นตานิ่วหน้า ตอบไปว่า
"แหม ใครๆ ที่นั่นเค้าพูดอย่างนี้ทั้งนั้นนี่นา ฉันพูดอยู่ทุกวัน คำเมืองไม่ได้พูดเลย ก็ลืมกันไปบ้างน่ะซี"
"เอ่อ เอ่อ แล้วมึงจะปิ๊กกรุงเทพ ฯ เมื่อใด" จั๋นตานึกถึงกรุงเทพฯ แล้วก็ยืดกายด้วยความภาคภูมิแล้วตอบไปว่า
"แถมบึ่ด" (อีกสักพัก)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น