มันเมินล่ะหนา ปอจะลืมล่ะ เรื่องมันเกิดที่ คนถวายที่วัด คนตะก่อนนี่เนอะ ม่าน เงี้ยว เปิ้นจะใส่ปิ่นโต วัดอื่นๆสมัยก่อนกะเหมือนกัน มีญาติโยมอยู่บ้านหนึ่ง เปิ้นใส่ปิ่นโตล่ะ เปิ้นขี้คร้านไปวัดเลยหื้อลูกจ้างไป บอกว่า อ่ะ เอาไปวัด ไปหื้อญาติที่ต๋ายอ่ะ ปกติต๋ายมักจะฝังตี้วัด คนมีอันจะกินสมัยนั้นอ่ะน่ะ เพราะอยากจะหื้ออยู่กะวัด ได้ใกล้บุญใกล้สวรรค์ เอาไป คานี้พอเอาไปถวาย ลูกจ้างกะเอาไป พอไปพระก็บอก เอ๋ เจ้าของเปิ้นหยังบ่มา เอ่อ ถ้าเจ้าของบ่มา บ่ได้บุญเน้อ อู้กะลูกจ้างไป ลูกจ้างกะทำจะอี้เป๋นประจ๋ำ เพราะนายจ้างขี้คร้าน พระกะออกอุบาย บอก เอ่อ บอกหื้อญาติโยมเด้อ ที่ถวายพระเนี๊ยะพระได้บุญหมดล่ะ ญาติบ่ได้ เพราะพระเอาไปส่งหื้อญาติ เพราะฉะนั้นลูกจ้างได้บุญ ลูกจ้างปิ๊กมากะเล่าหื้อนายจ้างฟัง นายจ้างกะเจื่อกึ่ง บ่เจื่อกึ่ง กะหื้อลูกจ้างไปตามปกติ แล้วแอบตามไปดู แอบไปใกล้ๆคู่วัวที่ฝังน่าน่ะ ผีญาติโยมคล้ายๆจะโผดหื้อเป็นทีๆ คล้ายๆโชคลาภไปเรื่อยๆล่ะ เป๋นแก้วแหวนเงินทอง นายจ้างกะอยากได้ ขี้โลภพั่งอ่ะน่ะ กะเลยสั่งลูกจ้าง คะนี้เอ็งบ่ต้องไปล่ะ น้ายจ้างไปคนเดียว พอนายจ้างไปกะได้บุญกุศล นั่นก็คือ พระออกอุบายจะอี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น